Dorsz

W wodach Norwegii występują dwie główne populacje dorsza: dorsz przybrzeżny i dorsz atlantycki. Dorsz przybrzeżny spędza całe swoje życie blisko dna morskiego w płytkich wodach wzdłuż wybrzeża. Jednak to dorsz atlantycki jest fundamentem norweskiego przemysłu rybnego. W przeciwieństwie do dorsza przybrzeżnego, dorsz atlantycki przez większą część swojego życia przemierza morze w kierunku dalekiej północy — ale kiedy wraca, wraca w dużych ilościach, nazywany skreyem. Najleprze miesiące do połowu skreya na północy Norwegii to od połowy stycznia do końca kwietnia.

Ubarwienie dorszy jest uzależnione od podgatunku oraz od barw przeważających w ich miejscach występowania. Grzbiet ciemny, od brązowego do zielonkawego lub szarooliwkowego, boki nieco jaśniejsze, brzuch biały. Grzbiet, wierzch głowy i boki usiane są licznymi ciemnymi plamkami. Płetwy ciemne, szarooliwkowe, czasami na płetwach grzbietowych pojawiają się ciemniejsze, skośne pasma. Tęczówka srebrzysta lub złotawa.

Rozmiary poszczególnych osobników zależą od ich wieku, gdyż ryby rosną przez całe swoje życie. Dorsz może przeżyć ponad 20 lat. Rekord 47 kg złowiony na wodach przy wyspie Soroya.

Dorsza przybrzeżnego łowimy na spadach od 20 do 70 metrów, skreya na głębokościach od 60 do 150 metrów. Do łowienia dorszy używamy pilkerów o różnych gramaturach. Możemy użyć również przywieszek dorszowych lub dużych gum.

Zobacz link: