Norweski diabeł głębinowy o niebiańskim smaku. Bądźmy szczerzy: żabnica w najlepszym wypadku wygląda zniechęcająco, a w najgorszym przypomina potwora z koszmarów sennych. Właśnie ze względu na jej nieatrakcyjny wygląd została nazwana „diabłem morskim”. Przez długi czas rybacy, którzy złowili żabnicę, odmawiali nawet wniesienia jej na pokład. Po co ścigać pożywienie, Dowiedz się więcej…
Występuje w wodach północnego Oceanu Atlantyckiego i przyległych morzach (spotykany również w Bałtyku), na głębokościach od 1–500 m p.p.m., na skalistym, piaszczystym lub mulistym dnie. Osiąga przeciętnie 50–80 cm[3], maksymalnie do 150 cm długości, maksymalna odnotowana masa ciała wynosi 23,6 kg. Ubarwienie zmienne, szaroniebieskie, czarne lub rdzawobrązowe. W poprzek ciała przebiega 10–15 ciemnych Dowiedz się więcej…
Ciało spłaszczone grzbietobrzusznie, w kształcie rombu. Pysk krótki. Oczy znajdują się na wierzchniej stronie ciała. Otwór gębowy, szczeliny skrzelowe (5 par) oraz nozdrza umiejscowione na spodniej stronie ciała. Kolce występują zarówno na spodzie ciała jak i na grzbiecie. Barwa ciała zmienna, strona wierzchnia brązowawa, w ciemne i jasne plamki, spód jasny. Wzdłuż grzbietu i trzonu ogona występuje szereg kolców (u Dowiedz się więcej…
Plamiaka łatwo rozpoznać ze względu na jego dwie czarne plamki na szyi. Ciało typowe dla dorszowatych (wydłużone, trzy płetwy grzbietowe, dwie płetwy odbytowe). Nazwę plamiak zawdzięcza czarnej plamie ponad płetwą piersiową. Boki ciała srebrzyste, linia boczna wyraźna, ciemna. Długość przeciętnie 60–80 cm, ale może przekraczać 1 metr. Plamiak jest gatunkiem wędrownym. Wędruje w dużych ławicach. Żeruje przy Dowiedz się więcej…
Ciało wydłużone, dwie płetwy grzbietowe (druga dwudzielna, długa), płetwa odbytowa o kształcie podobnym do płetwy grzbietowej, duży otwór gębowy, wyraźna linia boczna, duże oczy. Skóra pokryta drobnymi łuskami. Grzbiet stalowo-szary, boki nieco jaśniejsze, brzuch srebrzysto-biały. Osiąga przeciętną długość do 100 cm, maksymalnie 140 cm oraz masę ciała odpowiednio 10–15 kg. Młode żywią się krylem, a Dowiedz się więcej…
Występuje w Oceanie Atlantyckim, głównie w okolicach Islandii, na zachód od Wysp Brytyjskich i Półwyspu Skandynawskiego, na głębokościach od 100 do 600 m. Molwa jest najdłuższą i jedną z największych ryb dorszowatych – osiąga długość do 200 cm i wagę nawet do 45 kg. Jej kształt jest typowy dla tej rodziny ale jest bardziej smukła i Dowiedz się więcej…
Karmazyn posiada owalne ciało, kształtem przypominające migdał, słabo wygrzbiecone, bocznie silnie spłaszczone, przechodzące w krótki, ale mocny, trzon ogona. Stosunkowo duża głowa odpowiadająca mniej więcej jednejczwartej długości całej ryby. Ubarwienie generalnie jaskrawo czerwone – na grzbiecie oraz na końcu pokrywy skrzelowej mogą występować ciemniejsze znaczenia czy też plamy. Karmazyn może Dowiedz się więcej…
Halibut jest rybą drapieżną, dlatego ma dwa rzędy zębów. Poluje na dorsza, śledzia, gromadnika i innych, niezbyt dużych przedstawicieli podwodnego świata. Za siedlisko uważa się morza Beringa, Ochockiego, Japońskie i Barentsa. Tam na piaszczystym dnie ukrywa się drapieżnik. Tylko w okresie letnim halibut może przebywać w środkowej wodzie. Ale w Dowiedz się więcej…
W wodach Norwegii występują dwie główne populacje dorsza: dorsz przybrzeżny i dorsz atlantycki. Dorsz przybrzeżny spędza całe swoje życie blisko dna morskiego w płytkich wodach wzdłuż wybrzeża. Jednak to dorsz atlantycki jest fundamentem norweskiego przemysłu rybnego. W przeciwieństwie do dorsza przybrzeżnego, dorsz atlantycki przez większą część swojego życia przemierza morze Dowiedz się więcej…
Norweski czarniak jest szybki, silny i zwinny, i można go znaleźć w dużych stadach. Jako że jest on dobrym pływakiem, jest w stanie pokonać ogromne odległości w poszukiwaniu pożywienia i miejsca na złożenie ikry. Podczas wypraw żywi się śledziami, szprotami, krylami oraz innymi ofiarami. Jest również smaczną rybą dla ludzi. Grzbiet Dowiedz się więcej…